Γεννημένη στην Αθήνα το 1977, η Δανάη Σύρρου, είναι μια ζωγράφος η οποία εκτός από τους αφηρημένους χρωματικούς πίνακες, και τους πειραματισμούς με κολλάζ όπου κυριαρχούν τα ετερόκλητα υλικά, επιδίδεται στην τέχνη του βίντεο, προχωρώντας σε μια προσωπική καταγραφή και γνήσια αποτύπωση έντονων συναισθημάτων.

Τόσο η τέχνη ως καλλιτεχνική πρακτική όσο και η θεωρητική προσέγγιση ως προς το «τι είναι τέχνη» αποτελεί ένα ιδιαίτερα πολύπλοκο ζήτημα στην πορεία της ιστορίας της τέχνης. Μέσα από τις διαφορετικές χρονικές περιόδους, τις ποικίλες τεχνοτροπίες που αναπτύχθηκαν και τις εκφράσεις που έχει διανύσει η τέχνη από την προϊστορία μέχρι και σήμερα, έχει περάσει μέσα από διάφορα μορφολογικά στάδια και θεωρητικές προσεγγίσεις.

Για σχεδόν ολόκληρη τη περίοδο της κυριαρχίας του Χίτλερ (1933- 1945), τα περισσότερα έργα της Avant Garde ζωγραφικής, το σύνολο των έργων της αφηρημένης τέχνης και τα περισσότερα δείγματα του Γερμανικού εξπρεσιονισμού, κατασχέθηκαν από το ναζιστικό κόμμα. Η φράση «Entartete Kunst», δηλαδή «Εκφυλισμένη Τέχνη», επινοήθηκε από τους Ναζί για να περιγράψει έργα σύγχρονης τέχνης τα οποία δεν συνάδουν με την ιδεολογία τους είτε με την πολιτιστική τους προοπτική.

O Βλάσης Κανιάρης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1928. Από το 1946 έως το 1950 σπούδασε ιατρική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, ενώ παράλληλα παρακολούθησε μαθήματα ζωγραφικής κοντά στον Γιάννη Τσαρούχη. Το 1950 εγκατέλειψε τις ιατρικές σπουδές για να φοιτήσει στην ΑΣΚΤ με δασκάλους τους Γ. Μόραλη, Γ. Παππά, Ουμ. Αργυρό και Π. Σαραφιανό. Στα χρόνια αυτά ασχολήθηκε με τη σκηνογραφία, έφτιαχνε κουστούμια για παραστάσεις, ενώ έκανε και τα σκηνικά για το φιλμ Στέλλα του Μ. Κακογιάννη. Το Φεβρουάριο του 1956 έφυγε για τη Ρώμη για σπουδές σκηνογραφίας στην Accademia di Belli Arti. Εκεί ήρθε σε επαφή με το έργο του Τζάκσον Πόλοκ, το οποίο τον επηρέασε βαθύτατα.